Willem II bestond vorig jaar 120 jaar. 1896 – 2016 is 120 jaar. Volstrekt logisch dus dat men in een jubileumjaar een paar leuke dingen organiseert. Toch koos men er voor om bij het 120-jarig bestaan een theatershow neer te zetten in de concertzaal. 120 jaar dus. Geen 100 jaar of 125 jaar, maar 120 jaar. Ik noem dat gewoon een verjaardag. Maar leuk, een theatershow over Willem II. Dat is nieuw voor mij en dus wilde ik daar heel graag bij zijn.
De voorbereidingen op de theatershow begonnen al maanden van te voren. En dan heb ik het niet over het boeken van artiesten of bepalen welke onderwerpen aan bod zullen komen. Nee. Ik ben maanden bezig geweest met een soort Giro 555 actie om binnen te komen. Facturen vervalsen, henneptoppen knippen, schoteltjes van toiletjuffrouwtjes leeghalen, alles deed ik, als ik maar aan geld kwam om deze bijzondere avond mee te mogen maken. Een kaartje kostte een whopping 150 euro. Daar kan je bijvoorbeeld bijna 27 whopping Whoppers van halen bij de Burger King! Om maar iets te noemen. Maar we waren er bij.
Het was georganiseerd door sponsoren en daar was het ook duidelijk voor bedoeld. Niet dringen voor het fietsenrek, maar dringen bij de parkeergarage in de hoop dat er nog ergens een plaatsje is voor je Jaguar. Maar, die natsjaken moeten ook eten en drinken en daarom werd er om half 7 verzameld in de Stadhuisstraat bij twee gezellige cafés: Van Horen Zeggen en De Boekanier. Daar kregen we een lekker biertje en voor de deur stond een frietkar te bakken en te braoien. Voor onze neus werd een blaaskapel neergezet. Ik weet niet eens meer wat voor nummers ze speelden maar ik vond het mar eenne grote koeft. Wat opviel was dat een aantal stewards van Willem II zich verzamelden aan het begin van de Stadhuisstraat. Ze stonden met hun capuchon op en hadden sjaaltjes om.
Toen het tijd was om naar de Schouwburg te lopen staken ze fakkels af en zo liep er een stoet achter ze aan. Het was dus eigenlijk een corteo met natszwiebels en DSW-ers. Bij de Schouwburg aangekomen (dat is toch zeker 100 meter lopen) gingen de stewards aan weerszijde van de ingang staan en begonnen, met hun sjaaltjes voor hun mond en de capuchons op hun hoofd, supportersliedjes te zingen. Je reist stad en land af voor je club, doe en laat enorm veel voor je club, hebt echtelijke ruzies over voor je club en je leven draait voor een groot deel om je club. Maar Dan kom je bij Willem II op de verjaardag en dan word je nagedaan. “Imitation is the sincerest form of flattery” – Charles Caleb Colton, 1820. Nou Charles, niet als je wordt nagedaan door de stewards van Willem II.
Maar he, we waren binnen. Ik ben niet zo van de natnekken en hun feestjes, maar champagne fietst er altijd in. We lieten het ons flink smaken en zagen al wat coryfeeën. De zaal ging open en we zochten onze plaatsen. Achter ons waren er nog 7 rijen leeg (waarvan een deel vanwege de techniek) dus we mauwden al flink of we niet nog slechtere plaatsen hadden kunnen regelen. Al met al zat er zo’n 500 man in de zaal.
En toen kwam de opening van de show welke ik filmde en op Facebook naaide.
Ik krijg bij dit filmpje gewoon wederom kippenvel. Op het podium stond operazanger Mario Veltman die de operaklassieker ‘Nessun Dorma‘ zong. Ik ben een sucker voor dit soort shit. Kippenvel tot aan m’n kloten kan ik u zeggen. Op de achtergrond een powerpointje met foto’s die ons nog even herinneren aan wat voor prachtige club wij liefhebben. Heerlijk. Het ging over in een aanvankelijk langzame versie van het clublied die ik ook fantastisch vond. Helaas werd het daarna iets te up-tempo. Had het graag zo langzaam afgemaakt. Top. Mario Veltman was fantastisch. Mario Veltman was ook de zanger van het eerste clublied dat ik kende. In de jaren 90 zong hij namelijk het clublied in op cd. Ik had die cd ook. Nummer 1 was het clublied. Nummer 2 een echt megaslecht dancenummer. Mario Veltman kan deze shit. Echt een baas. Ondertussen waren de spelers van het eerste elftal op het podium komen staan. Daarna kwamen de 2 presentatoren ook naar voren. Karin Bruers de Tilburgse cabaretiere, bekend van TV8’s ‘T Benkske en de benkskes die inmiddels in heel Tilburg staan, presenteerde het samen met Walter Vermeer die u kent van de wereldwijde nummer 1 hit: Houdoe & Bedankt olé olé.
De eerste gasten op het podium waren algemeen directeur Berry van Gool en burgemeester Peter Noordanus. Noordanus zal best een leuke vent zijn, maar geef die jongen nou geen microfoon alsjeblieft. Hij praat eigenlijk altijd alsof ‘ie 15 bier op heeft. Best gezellig, maar na 3 keer weten we het wel dat je 2 keer op de Heuvel hebt gestaan. Er kwam ook nog wel wat moois uit: Noordanus wil werk maken van de modernisering van ons stadion. Top. Daarna kwamen er 4 dames met strijkinstrumenten op het podium. Het eerste nummer wat ze speelden was van Annie Temeier: Why tell me why? Ik had het niet beter kunnen verwoorden. De helft van de zaal ging even pissen. Daarna speelden ze nog My Little Lady op hun violen. Het was niet veel.
De volgende spreker was een clubarchivaris die mooie verhalen had over hoe het nieuws van het kampioenschap in 1916 Tilburg bereikte met een postduif. Ik kende het verhaal al, maar hij bracht het leuk.Wie het minder leuk bracht was Karin Bruers. Die onderbrak eigenlijk alles en iedereen die ook maar een stap richting podium deed. ‘Grappige opmerkingen’. De Tilburgse Claudia de Breij. Ze lijkt me echt een aardig en leuk mens, maar als cabaretière niet mijn smaak. Enige moment dat ze scherp uit de hoek kwam was toen de grasmeester aangaf dat hij graag lampen zou willen voor het groeien van zijn grasmat. “Dat moet toch gin probleem zijn in deze wietstad”. Daar bleef het wel bij. Ze leek zich ook totaal niet voorbereid te hebben. Maakte weinig indruk.
Wie ook weinig indruk maakte was Peter Annee. Nou heb ik sowieso geen hoge pet op van deze voormalig stadionspeaker. Er is niemand die zichzelf zo graag hoort praten als Peter Annee. Jammer dat hij praat als een roestige asbak. Kan ik niet naar luisteren. Meneer de historicus vind zichzelf echt dé Willem II-kenner. Maar de uitslag van Willem II – Groene Ster in 1943-1944, kon Peter niet noemen “7-0, of 7-1 ofzo?”. Het werd in werkelijkheid 9-2 en is tot op de dag van vandaag de hoogste uitslag ooit in de Nederlandse bekerfinale. Iets wat iemand met een beetje interesse in de historie van Willem II toch zou moeten weten. Peter vertelde wel mooie verhalen over de oorlog in Tilburg en de invloed daarvan op het voetbal in Tilburg en in de rest van Nederland. Heel interessant.
Het ging heel even over Dr. Fadrhonc en zijn successen bij Willem II en in zijn verdere carrière. Erwin van der Looi mocht op het podium te komen om even wat vraagjes te beantwoorden over tactiek. Een kind van 5 had het kunnen snappen. Basis voetbalkennis. Karin Bruers deed vooral irritant. Erwin van der Looi had er genoeg van en negeerde haar volkomen. En terecht.
Cor Stolzenbach was de volgende die op het podium mocht komen. Zijn verhaal was een beetje onsamenhangend maar wel lief. Er werd gevraagd naar wat zijn hoogtepunt uit 120 jaar Willem II was. Meneer Stolzenbach heeft 393 (!) wedstrijden gespeeld voor Willem II, maar daarin zat niet zijn favoriete moment. Het hoogtepunt uit het Willem II-leven van Stolzenbach was het moment dat hij de kampioensschaal van de Jupiler League mocht uitreiken aan aanvoerder Jordens Peters. Cor Stolzenbach stelt hier het succes van de club boven zijn eigen carrière, dat typeert deze clubman. Stolzenbach maakte zichzelf nog onsterfelijker door tegen Karin Breurs te zeggen dat ze effe d’r bakkes moest houden.
Ook Bud Brocken mocht even het podium op. Zijn hoogtepunt was de promotie naar de Eredivise. Bud Brocken in zijn carrière als makelaar ooit nog het huis van m’n ouders verkocht. Kwam ik als klein Korvels menneke ineens in Oud-Noord terecht man. Compleet andere wereld joh. Heb ik hem altijd kwalijk genomen.
De organisatie had nog een pispauze ingelast. PSV-kampioensliedzanger John de Bever mocht nu bij Willem II leuk komen doen. Zong gewoon 3 keer achter elkaar “Jij krijgt die lach niet van mijn gezicht”. De zaal liep weer even leeg.
Na de pauze mochten Martin van Geel en Piet de Visser plaatsnemen aan tafel. Piet de Visser is een echt voetbaldier. Hij sprak vol enthousiasme en liefde over Willem II en spelers als Jan van Roessel en Bud Brocken. Hij heeft altijd nog gezocht naar een type Jan van Roessel maar helaas nooit meer gevonden. Als Bud Brocken wat later geboren was, dan had hij ook voor ‘Sjelsie’ gespeeld. Nooit meer zag hij een speler met zo’n fantastische voorzet. Hij hoefde niemand te passeren, hij legde ‘m zo op het hoofd van de spits.
De volgende persoon op het podium was ras-entertainer Jan Vioen. Jan vertelde weer zijn gebruikelijke anekdotes (1. Martin van Geel werd verkocht, al werd deze al verteld door Van Geel zelf, 2. de speler die een trekje wilde en 3. zijn tas die in de fik vloog en daardoor de spelersbus bijna in brand zette). Het merendeel van jullie zal alle verhalen al wel kennen. Toch is het iedere keer weer een genot om deze verhalen uit de mond van de doc te horen. Daarna werd de muziek gestart en mocht Jan zijn bekende ’24 rozen’ ten gehore brengen.
Meteen na het feest van Jan Vioen zat daar, met een spotje op zijn rooie haar, John Feskens in de dugout. Hij las voor uit zijn biografie. Over een wedstrijd die zij bijna met dubbele cijfers verloren uit bij PSV. Ik vond het maar een kutverhaal.
Co Adriaanse dan. Toch één van de meest spraakmakende en succesvolle trainers die Willem II ooit gehad heeft. Karin Bruers vond hem een magneet en stelde zich vreselijk aan. Waarom hij zo speciaal was. Ja daar kan Co zelf antwoord op geven. Een interview van niks dit. Tomas Galasek werd toen het podium opgeroepen. Tomas kan nog behoorlijk goed Nederlands en staat wat aan de zijkant. Er wordt iets gevraagd aan Co Adriaanse en ineens breekt Tomas Galasek in. Hij begint uit het niets aan een bijna emotionele monoloog over hoe dankbaar hij Willem II, de supporters, zijn medespelers en alle medewerkers van Willem II was en nog steeds is. Die hebben zijn carrière en succes gevormd. De kundige controleur van weleer maakte een nederige en bescheiden indruk. Het leek alsof hij nog steeds een beetje onder de indruk was van Co Adriaanse, die hij meermaals ‘zijn trainer’ noemde. De Tiran van Tilburg heeft nog altijd het aanzien wat hij in de gloriejaren van de Tricolores had.
Jimmy van Fessem mocht nog even vertellen over de bekendste anekdote uit de jaren onder Adriaanse. Je kent het bekende verhaal wel van de strafloop na een oefenwedstrijd in België en dat de keepers liftend hun eindbestemming bereikten. Hij vertelde het en Co Adriaanse keek weer strak voor zich uit. Hij leek er nog steeds niet echt om te kunnen lachen.
Tom Caluwé dan. Tom, vertel eens over dat doelpunt van je tegen Ajax, thuis voor de halve finale van de Beker.
“Awel ik geloof dat d’n bal van rechts kwam van Jatto Ceesay. De bal ging richting Martijn Reuser maar dat was niet zo’n fantastische kopper dus ik ging een stukje achter hem staan. De bal ging inderdaad over Martijn heen en ik nam de bal aan en tikte hem binnen. De rest van de wedstrijd duurde lang maar we hielden vol.”
Ja heel mooi Tom, en wat was je hoogtepunt uit al die jaren Willem II?
“Ik heb hier van alle clubs het langst gespeeld en ik vond de bekerfinale toch wel het mooiste ondanks de nederlaag. Ik geloof dat we bij een 0-1 stand nog een penalty hadden moeten hebben.”
Ok dankjewel Tom Caluwé!
Er leek maar weinig tijd voor de sympathieke Belg. Wat veel belangrijker was dan een diepte-interview met een speler die hoogte en dieptepunten heeft meegemaakt met Willem II was een man met een soort schaap op z’n hoofd (het bleek zijn haar) die eerst wat hele flauwe grapjes vertelde en daarna 10 minuten ging jongleren met voetballen onder begeleiden van hele slechte rechtenvrije muziek.
Manusje van alles Henry van Amelsfort mocht ook nog even ten tonele verschijnen. De man is volgens de officiële website Loop-, kracht- en conditietrainer/verzorger. Naar eigen zeggen is hij ook vertrouwenspersoon. Henry is ook een man met humor. Toen Heerenveen hier thuis tegen Willem II speelde, plakte hij een draadloze deurbel onder de stoel van Jurgen Streppel die hij flink liet rinkelen. Een mooie meens.
Als laatste was Mariano Bombarda aan de beurt. Bombarda maakte zoveel indruk in de wereld, dat er zelfs een toverspreuk uit Harry Potter naar hem is vernoemd. Maar daar ging het interview niet over. Waar het interview met Mariano wel over ging? Geen idee. Die fucking Karin Breurs liep er weer doorheen te tetteren zodat iedereen kon horen dat zij Spaans spreekt. Ik had nog wel wat willen horen over zijn latere carriere of over zijn meest bijzondere doelpunt. Met wie hij het liefst samenspeelde op de vleugels etc. Maar ja, Karin Bruers no pudo mantener el dr taza y las cosas tenían que arruinar de nuevo.
Karin Bruers werd weggestuurd en Wolter Kroes mocht zingen. Ik heb de hele nacht liggen dromen. Viva Hollandia. De zaal bleef ook echt gewoon stil staan. Wolter vond Willem II de mooiste club van Nederland. De volgende wedstrijd staat hij gewoon in dat hokje voor de KingSide het publiek op te naaien. Tenzij hij verhindert is en op moet treden bij Go Ahead Eagles of Ajax. Dan zijn dat de mooiste clubs. Het was vrij gênant. Een De Sa-tje noemen we dat. Daarna kwam Rene Schuurmans. Dat was ook niet veel en we liepen de zaal vast uit op zoek naar bier. Dat was er in overvloed, evenals hapjes. Nondeju wat was er veel.
Misschien wilde iedereen gewoon leuk een avondje vermaakt worden en zijn wij te veel supporter voor zoiets. Maar ik miste de echte diepgang. Ik miste wedstrijdbeelden of echt bijzondere anekdotes en geheimen die ik nog niet kende (heb geloof ik niks nieuws gehoord). Ik miste een uitgebreid stuk over de wedstrijden tegen Manchester United in de jaren 60. Ik miste gewoon een interessant gesprek met de helden van toen. En of dat toen nou 1960, 1980 of 2000 is maakt niet uit. Maar nu werd de diepte echt nooit opgezocht. Dat had als voordeel dat de nathielen die nooit bij Willem II komen het ook konden begrijpen, maar het liet de echte supporter enigszins onbevredigd achter. Over 4,5 jaar is er weer een kans he, dan is er echt een jubileum. 125 jaar. Dat klinkt ook veel mooier. Maar laat dan alle spelers die ooit namens Willem II in Europa gespeeld hebben aanrukken. Maak er een reünie van. Nodig geen jonglerende clowns of vioolspelende wijven meer uit. Laat ook Karin Bruers lekker thuis op d’r mozaiek-benkske zitten. Heb respect voor je club en verlang dat ook van je gasten en presentatoren. Maar wat je ook doet, nodig Mario Veltman weer uit. Laat hem dan het clublied weer zingen. Dan sta ik daar weer, met voor 150 euro aan kippenvel.
De Reis
Gewoon op de fiets joh. Fiets daar achter de Multivlaai neergezet. En daar is ie al eerder gejat dus ik was blij dat m’n fiets er nog stond.
Frèètwerk
Van te voren was er friet en broodjes kroket. Ik heb alleen een broodje kroket op en die was koud van binnen. Een rauwmoment zou je dat kunnen noemen. Na de voorstelling gingen we los. We hadden honger en dorst en er was bier en champagne. Er waren amuses, joekels van bitterballen en wat garnalenkroketjes. We bleven met z’n allen vreten. Het was heerlijk en goed verzorgd.
Presentatoren
Walter Vermeer deed het prima, Karin Bruers was strontvervelend.
Zangers
John de Bever, Wolter Kroes en Rene Schuurmans. Een line-up waar ze bij Sterren.nl ’s nachts van wakker schrikken. In de zaal kwam het ook niet echt over omdat iedereen aan het bier wilde. Hadden beter iemand in de foyer kunnen laten optreden. Het had erger gekund. Kensington had ook kunnen komen.
Eindoordeel
Mooi om meegemaakt te hebben, maar voor iedereen die stikjaloers is dat hij/zij d’r niet bij was: joh, het was leuk, maar geen absolute must. Het begin was het absolute hoogtepunt. Dat hoge niveau konden ze helaas niet vasthouden. Ik heb een toffe avond gehad met drank, vreten en m’n jeugdhelden, maar het was echt gericht op de bobo die met de vrouw een avondje theater kwam doen, niet op de fanatieke supporter. Ik moet me dus maar aanpassen.
